آیا تا به حال برایتان پیش آمده که بخواهید به گذشته برگردید؟ منظورم از گذشته یکی دو سال پیش نیست. منظورم گذشته ای که بی آنکه چیزی از این دور و زمونه بفهمی می خندیدی و بازی می کردی. آره درست فکر کردی، منظور من روزگار کودکیست، روزگاری که نه غم رو می فهمیدیم نه می دونستیم سرنوشت چیه! یاد روزگار کودکی بخیر.

روزگاری که آزاد و رها از بدیهای زمونه به این طرف وآن طرف می رفتیم. تمام غمهای دنیامون خراب شدن اسباب بازیهایمان بود و تمام شادیهامون پفکی بود که مامان برامون می خرید . وقتی کوچیک بودیم معنی بدی و گناه را نمی دونستیم وقتی کوچیک بودیم شاید به ذهنمون هم خطور نمی کرد که روزی باید بزرگ بشیم و غصه دنیا رو بخوریم . غصه اون چیزهایی که نداریم، غصه چیزهایی که از دست دادیم، غصه روزای خوبی که خیلی ساده از کنارمون رد شدند. خوش به حال بچه ها که نمی دونن سختی زندگی چیه؟ خوش به حال بچه ها که ترسشون فقط تنهائیه.

اما ترس من وتو از فرداست! از فردایی که هنوز نیومده اما می دونیم با اومدنش شاید یه کم غم وغصه هم بیاره .خوش به حال بچه ها که قادرند خیلی راحت و بدون دلیل گریه کنند و داد بزنند. اما اگر ما بزرگترها بدون دلیل گریه کنیم برچسب دیوانگی می خوریم ؛بچه ها اگر اشتباه کنن کسی دعواشون نمی کنه اما اگه من و تو اشتباه کنیم مورد مواخذه ی روزگار قرار می گیریم.بچه ها اگر چیزی بخواهند شاید خیلی راحت به دست بیاورند. اما ماحتی برای به دست آوردن یه چیز ساده باید کلی خودمون را به در و دیوار بزنیم تازه هیچ معلوم نیست که به هدفمون برسیم یا نه.

کودکی گذشت و حال حسرت آن روزگارها را می خوریم. اما حسرت خوردن فایده ای ندارد. اما ما می توانیم بی گناه و پاک باشیم. مثل آنها می توانیم بخندیم و شاد باشیم به شرط داشتن دلی شاد. دل شاد هم ارزان بدست نمی آید باید به زندگی لبخند بزنیم تا او هم به ما لبخند بزند.

باید گناه نکنیم و جلوی گناه کردنها را گرفت.

باید همدیگر را دوست داشته باشیم و مثل بچه ها مهربون.

باید از تنهایی فرار کرد.

باید اسباب بازیهامون رو تقسیم کنیم.

باید به داشته هامون فکر کنیم و یا یه مدتی با همونها بازی کنیم تا...

اونوقت می توانیم مثل بچه ها به هر چی بخواهیم برسیم به شرط توکل کردن به خداوند و تلاش. می توانیم خوب باشیم و خوب زندگی کنیم و همچون بچه ها بخندیم.